Ściśle biorąc, ani w przyrodzie ani w technice nie spotykamy materiałów, w których raz nadane odkształcenia pozostawałyby niezmienne w nieograniczenie długim czasie.
Istnieje natomiast wiele materiałów praktycznie nie odkształcających się w czasie, oczywiście przy ograniczonych obciążeniach. Gdy przyczyna wywołująca odkształcenie nie ulega zmianom w czasie, wówczas zależność odkształcenia od czasu przedstawia np. wykres. Na wykresie tym widać, że w miarę upływu czasu zmienia się zarówno wartość odkształcenia y jak i wartość jego pochodnej względem czasu (kąt nachylenia (X stycznej do poziomu jest w różnych punktach krzywej różny).
Dla ułatwienia rozważań upraszczamy to ogólnie przedstawione zachowanie się materiału; obdarzamy go mianowicie którąkolwiek (jedną) z cech, odbierając inne. Zwykle
pozostawiamy cechę najlepiej charakteryzującą zachowanie się badanego materiału w interesującym nas obszarze odkształceń: mówimy np. o sprężystości stali w obszarze
niezbyt wielkich odkształceń. Związek między odkształceniami sprężystymi a czasem pokazano na rys. Na rys pokazano wykres związku pomiędzy odkształceniami płynięcia l) a czasem: tutaj, w przeciwieństwie do odkształceń sprężystych, odkształcenia rosną w miarę upływu czasu wprost proporcjonalnie do tego ostatniego. Oba wykresy stanowią idealizacj e związków rzeczywistych. [Zobacz też : brikomarsze inowrocław , ile kosztuje wykopanie studni głębinowej , merkury sanok]
Parę realnych związków pokazano na a pokazano wykres odkształcenie – czas dla ciała charakteryzującego się właściwością opóźniania odkształceń. Odkształcenia rosną w miarę upływu czasu, ale prędkość tego wzrostu maleje i w końcu odkształcenia zdążają do pewnej, ściśle określonej dla danego obciążenia, wartości. Na rys. pokazano przebieg odkształceń w przypadku, gdy obciążenie jest nadmierne i powoduje w efekcie zniszczenie materiału. Widać, że w pierwszej fazie występują jak gdyby odkształcenia opóźnione. Potem, od punktu A, następuje faza stabilizacji płynięcia materiału. Jednak w miarę postępującego płynięcia ilość materiału, stawiającego jeszcze opór, staje się coraz mniejsza (coraz więcej materiału zaczyna płynąć). Powoduje to stopniowy wzrost prędkości odkształceń, kończący się zniszczeniem badanej próbki (punkt C). W podobny sposób zachowuje się np. stal miękka.