Połączenia płyt prefabrykowanych w kierunku równoległym do kierunku ich pracy . 3. 1. Podparcia Spośród różnych sposobów opierania płyt stropowych na ścianach, najczęściej występują oparcia ciągłe wzdłuż całej krawędzi przy czym możliwe są liczne warianty konstrukcyjne. Pionowe zakończenie płyty na podporze możliwe jest jedynie wtedy, gdy nie przewiduje się wieńców wykonywanych na budowie lub gdy grubość ściany wynosi co najmniej 20 cm . Ponieważ na ogół grubości ścian są mniejsze i przeważa ostatnio słuszna tendencja do projektowania wieńców wykonywanych na miejscu przeznaczenia, stosuje się najczęściej płyty o zmniejszonej wysokości na podporze. W powstałe wycięcie wprowadza się zbrojenie i beton wieńca. Analogiczne rozwiązania stosuje się i w przypadku płyt otworowych, przy czym należy się liczyć z częściowym wypełnieniem otworów betonem. W przypadku występowania większych sił stycznych równoległych do czoła płyt y, wprowadzić można zdyblowanie oparcia płyty bądź w postaci gęstego drobnego zdyblowania bądź dużych silnych, lecz rzadkich dybli. Zdyblowanie takie można jednocześnie połączyć z umiejscowieniem górnej płyty ściennej. W przypadku płyt opartych wzdłuż krawędzi, długość oparcia c powinna spełniać następujący warunek: gdzie: Cmin – minimalna długość oparcia płyty stropowej, t – wielkość zależna 06 dokładności wykonania (średni błąd wykonania i montażu). Wartość t oblicza się ze wzoru: gdzie: T1 T2 – tolerancje montażu płyty ściennej wynikające z wychylenia płyty oraz przesunięcia jej osi w węźle, T3 – tolerancja montażu płyty stropowej, T4 – tolerancja długości płyty stropowej przykładowo dla Średnich warunków: T1 = 10 mm; T2 = 10 mm; T3 = 20 mm; T1 = 10 mm, skąd t= 25 mm). [patrz też: magnesy neodymowe, zabezpieczenie wykopu, drzwi wewnętrzne DRE ]
Powiązane tematy z artykułem: drzwi wewnętrzne DRE magnesy neodymowe zabezpieczenie wykopu