Wymagania normy odnośnie konstrukcji złącza. Wytrzymałość zaprawy lub betonu wypełniającego złącze wynosić powinna co najmniej 90 kG/cm2. Kształt dybla może być oczywiście bardzo różny, byle by spełniał warunek prawidłowego zaklinowania złącza. Połączenie między płytami musi także w większości przypadków przenieść siły styczne działające w płaszczyźnie tarczy stropowej. W połączeniach betonowych osiąga się to przez uformowanie odpowiednich zdyblowań wzdłuż krawędzi. Najczęściej dla jednoczesnego zabezpieczenia przed klawiszowaniem łączy się zdyblowanie podłużne. Rozwiązanie połączenia w postaci wrębów, łączy w sobie jednocześnie cechy zdyblowania poprzecznego i podłużnego. W płytach z betonów izolacyjnych, gdy dyblowanie podłużne zbytnio obniża własności izolacyjne styku, stosować można pojedyncze wręby w liczbie kilku na długości płyty. Wytrzymałość zaprawy wypełniającej wręb powinna być wtedy dwu do t rzykrotnie większa niż wytrzymałość materiału płyty. Niezależnie od połączeń betonowych stosowane bywają połączenia żelbetowe między sąsiednimi płytami kilka typów takich połączeń: pierwsze z nich to jedynie inne rozwiązanie połączenia na wręb, w którym jedna krawędź płyty może być gładka. (pręty zbrojenia umieszcza się w odstępach ok. 1 m). Połączenie kolejne to często stosowane w różnych wersjach połączenie pętlicowe zdolne do przenoszenia nawet znacznych sił rozciągających złącze (przy niezbyt dużej, dla przedstawionej wersji połączenia, zdolności przenoszenia sił poprzecznych). [hasła pokrewne: Grzejniki dekoracyjne łazienkowe, wiercenie w żelbecie, pionowa maszyna pakująca ]
Powiązane tematy z artykułem: Grzejniki dekoracyjne łazienkowe pionowa maszyna pakująca wiercenie w żelbecie